Нұрлыбек Мәуленбек
дұниде ешқандаи тілсім кұштің тежемінде қалмаитын уақыт атты періште расында қызық _ақ . ол өзінің үшқыр кемесімен шет _ шексіз әлемді кезіп , көгілдір келбетін кұн сұлудың нүр шүғыласымен шомылдырып жататын ана _ жер шарынң құшағындағы адамзат атты ғажаиып тіршілік эсіне кеиде ,рясыз қуаныш әкелсе , кеиде орны толмас өкінішті де ала келеді .
бірақ , өздерін ақылды тіршілік иесіміз деп санаитын адамзаттың қуаныш пен қаиғыны ажырата алмаи меңіреу ортада мең _ зең кұи кешіп жататындығын көп жағдаида моиндағысы келмеитіндігі жәнеде бар .
бәрін де қоишы , қаиғы мен қуаныш , бақыт пен сор бұл егіз ұғымдар ықылым замандардан бері дұрыс шешімін таба алмаи келе жатқан маңгілік темелер саналады .
алаида ,өмір тәқсіретін бір кісідеи _ ақ тартқан кеибір тәбиғат мінезді жәисаңдар жөнінен алып аитқанда бұл басқаша тұратындаи .
олардың көкеиіндегі бақыт тек _ жәи адамдар оңаилықпен баиқаи бермеитін ұлы тәбиғаттың болмысындағы ғажаиып естетикадан меиілінше нәр алып ,өздерін өзгеше рух жетегінде қанаттандыру , қанаттанып қана қоимаи, кең дұнэні қанды көз қыранша шарлау іспетті .
олардың ішкі жан _ дұнэсіндегі қуаныш болса _ арзан атақ пен мол баилықтан келместен , қаита ,тәбиғатқа сіңіп кеткен, былаиша аицақ , дархан тәбиғаттың ғажаиып беинесіне аиналған сел сезімнен келетін сыяқты .
сөзімізге ситат ретынде мархұм омарғазы аитан ұлы ағамыздың қаламынан туындаған төмендегі жыр тізбектерін оқып көрелік :
уақыттың ертеңгі қаиратты ақ қолы қараңғы аспанның іргесін сөгеді .
кешегі көлеңке қоюлап түнеген кіэлі топыраққа ұятын төгеді .
жоталар ежелгі ауырлық қалпымен ақшамғы орнынан тұрегеп отырар .
ұзақ тұн зарығып мүлгіген далалар көк мөлдір сәулеге құшағын толтырар .
қап _ қара теңіздің кұп _ кұңгірт шетінен көрсетер түн өзі қып _қызыл денесін .
тоиымсыз аспанның жалаңаш төсінен үркітіп қуалар түнгі оидың елесін .
алғашқы түрткімен қоздырып өрбіген тіршілік жанданып қауызын ашады .
ізгілік нұрымен құлпырып түлеген тәбиғат маужырап сарығын басады .
сол шақта бір сұлу талыққан ұиқының уытты орнынан көсіліп оянар .
құштарлық отымен ынтыққан ақ тані көгілжім сәуленің нұрына боялар .
( ‹‹ сәукеле›› 34-бет )
өлең ақынның үшқыр қыялының асқар биігі ме әлде жоқ ,тәбиғаттың ақын жан _ дұнэсінен жанданып шыққан обыразды көрінісі ме деген оиға шомасыз .
бірде көз алдыңызға кең әлемнің өзіңіз қыялдап жетуге дәрменсіз қалған ғажаиып көрінісі келсе , енді бірде өзіңізді асқар таулар мен аидын _ көлдерге арқа сұэп жатқан саиын сахараның құлан иек көрінісін көкжіиектен тамашалап тұрғандаи әсер аласыз .
қысқасы , тәбиғатқа бір жолата сіңіп , оның мөп _ мөлдір таңғы шығындаи болып тұнған жыр жолдарын поезядан гөрі , тәбиғат туындатқан өскелең рухтың тербелісіне немесе табиғатқа таңылған ішкі дұнэнің сырлы сезіміне жақындатқың келеді .
Тоғыс жекелік блогы 